او را بستاید و او را بپرستید

چرا ستایش نمی کنید؟ او خالق ماست 

وای بر احوال آنانی که چشم دارند و می بینند ولی باور نمی کند و انکارش می کنند.. 

وای بر احوال آنانی که گوش دارند و می شنوند و تظاهر به نشنیدن و سعی می کنند که نشنوند 

وای بر احوال آنانی که احساس می کنند و به احساس شان شک دارند و باور نمی کنند. 

_{وای بر احوال آنانی که سخن می کویند و زبانشان بجای اسم او بر ضد او باز می شود و سخن می گویند.} 

وای بر احوال آنانی که چشم و گوش و حس و زبان دارند ولی باور نمی کنند و نمی ستایند. 

همه گوش فرا دهید ! زبان ، گوش خود را به کار گیرید ، احساس و چشم خود را بگشائید ؛ 

او را صدا کنید  و او را بپرستید که او خالق بزرگ جهان است . 

او را صدا کنید . با تمام وجود صدایش کنید . او صدای ما را می شنود 

ار تمام وجود صدایش کنید که صدایتان را باور کند

العفو

خدایا از شر شیطان به تو پناه می آورم 

از شر گناهانم به تو پناه می آورم 

از شر تمام بدی ها به تو پناه می آورم 

خدیا بگذر از گناهان دانسته و ندانسته ام 

خدایا ببخشای بر من گنه کار 

این شب را برما فرو فرستادی توبه کننده باشیم 

تو خود توبه کنندگان را دوست داری 

توبه می کنم ! توبه می کنم ! توبه می کنم 

عجز خود را می پذیرم ببخشای مرا 

خداوندگارا مرا پناه ده

انتها

انتهایی نیست 

                     انتها اوست 

                                        که او آغاز است 

شهادت امیر المومنین را بر تمامی عاشقان حضرت تسلیت می گویم 

تو هم آمین بگو

پروردگارا قسمت میدهم به بزرگی و جلالت 

به شکوه و عظمتت   

به همین شب عزیز 

بگذر از گناهان ما  

ببخشایی یه هستی بخش جهان 

آبادی

من دختر یک آبادیم ! 

آبادیی که پسر همسایه دختر کد خدا را اغفال می کند! 

دخترک ۱۶ ساله اش ز خانه فرار می کند 

پسرانش جای کسب و کار و درس و دانشگاه مواد مخدر را انتخاب می کنند 

جایی که فقر و ثروتش به یک میزان نیست 

همنجا که این ز آن می دزد و آن ز این 

این آبادی! با آبادانیش زخم بر تن مردمانش می نشاند 

در این آبادی زن و مرد به یکسان ز افسردگی رنج می برند 

مادری برای فرزندش نان قرض می کند 

پدری سر خیابان گدایی می کند برای نان شب خانه 

 از اعتیاد و فحشایش نمی گویم 

من اهل این آبادیم ! می دانی این آبادی نامش چیست؟ 

می دانی دلم می خواهد این آبادی را...

تو را در همه چیزت میبینم

من تو را در آسمانت می بینم                               

 من مهرت را در سرچشمه هایت می بینم                                                       

 رحمتت را در بارش بارانت می بینم                                                       

من صدایت را با آواز پرندگانت می بینم                                                  

من بزرگیت را در استوار بودن کوهایت می بینم                                

من لطافتت را در گل برگ های گل هایت می بینم                           

من روحت را در قلبم که مال تو است می بینم                                    

این من نیستم که تو را می بینم، این خود تو هستی که می بینی     

من نیستم و تنها تو هستی  

به نام جان دهنده بیکران

عشقت کاهش غم است و افزون بی قراری وصل 

نگاهت که ریشه های وجود را میلرزاند زیباو لطیف است 

بوی دستانت هرچی در هستیست را مست می کند عزیز است 

کلامت که جز کلامت نیست هر دو یکی ست و رسا عظیم  

نیستی ام در هستی ات می مااند و این خود تو هستی که می مانی